Weer in de schoolbanken

Als zorgverlener moet je bevoegd en bekwaam blijven om je vak uit te blijven voeren. Sommige houden van extra verdieping en/of een frisse uitdaging om naast de huidige baan de studiebanken weer in te duiken.

Voor welke studie heb je gekozen?

Sinds september 2022 ben ik bezig met de opleiding tot seksuoloog. Dat is een tweejarige opleiding voor BIG-geregistreerde psychotherapeuten, psychiaters, artsen, klinisch psychologen, orthopedagogen en GZ-psychologen. We hebben een paar keer per jaar een hele dag les en om de week op dinsdagmiddag. Het kost gemiddeld 6 uur voorbereidingstijd per les. In het 2^de jaar gaan we onder supervisie consulten doen.

Wat zijn voor jou de reden(en) dat je tot deze keuze gekomen bent?

In de dagelijkse praktijk van levenslange zorg voor mensen met een aangeboren hartafwijking zien we ook de niet-cardiale en psychosociale impact van de hartafwijking op het leven van die persoon. Het loopt als een rode draad door het leven, van ontwikkeling van je zelfbeeld (v.b. door littekens en fysieke beperkingen), bindings- en verlatingsangst (ben ik wel de moeite waard om van te houden), anticonceptie, menstruatie, menopauze, eventuele (onvervulde) kinderwens, implicaties voor erfelijkheid, erectieproblemen tot (on) begrip vanuit je (directe) omgeving of partner (van buiten zie je het niet, een gebroken been is tenminste duidelijk).
We zijn daar in de loop van de afgelopen 10 jaar natuurlijks steeds meer aandacht aan gaan besteden maar weten ook uit onderzoek dat veel patiënten op die vlakken graag meer informatie zouden willen krijgen van hun behandelaar maar dat behandelaars het nog steeds lastig vinden om daarover te praten. Daarom werken we aan een digitaal informatieplatform waar patiënten veel informatie met elkaar kunnen delen. Zo hebben Henk Elzevier (uroloog/seksuoloog), Arno Roest (kindercardioloog) en ik in 2021 m.b.v. financiële ondersteuning van Stichting Hartekind een podcastserie kunnen realiseren – Hartenlust – waarin patiënten zijn geïnterviewd over de impact van hun aandoening op intimiteit, seksualiteit en zwangerschap en wordt er veel informatie gedeeld via de website -Sick and Sex.

Daarnaast wilde ik zelf ook beter in staat zijn om erover te praten in de spreekkamer. Welke woorden moet ik gebruiken, bespreek ik dit met of zonder evt. partner erbij en belangrijk, bij vragen of problemen, bij wie kan een patiënt vervolgens terecht voor verdere hulp ? Zo ben ik bij de opleiding terecht gekomen. 

Hoe reageerde de werkvloer op dit besluit?

Positief, ik heb alle ruimte gekregen om dit te doen. Ik merkte wel dat het door sommige collega’s in eerste instantie als verrassende keuze werd gezien maar na enige toelichting toch wel logischer bleek.

Indien je al gestart bent: wat vind je er tot nu toe van/ het leukste aan?
Voldoet het aan /wat zijn je verwachtingen en wat hoop je te leren?

Het voldoet tot nu toe zeker aan de verwachtingen. Allereerst heb ik meer zicht gekregen op de impact van seksualiteit en alles wat daarbij komt kijken op onze maatschappij van #metoo tot seksueel geweld in conflictgebieden en bv de impact van verdovende middelen op (persoonlijke) grenzen. Na basiskennis over hoe werkt het allemaal en wat vraag je uit, leren we nu meer over gesprekstechnieken. Technieken b.v. die helpen om zicht te krijgen in welke mate er tussen twee naasten (ouder-kind, partners, naaste vrienden) emoties/gedachten voor de ander worden ingevuld zonder dat diegene checkt bij die ander, of dit ook echt zo is.

Na het behalen van mijn diploma wil ik met deze kennis….. 

Meer inhoudelijke aandacht vragen en geven voor de mogelijke impact van de hartafwijking op iemands relaties/intimiteit/seksualiteit. En zorg daarvoor toegankelijk maken. Het is belangrijk dat het taboe steeds meer verdwijnt en dat mensen weten dat ze absoluut niet de enige zijn!
Henk Elzevier zet zich al jaren in voor b.v. patiënten met een vorm van kanker, darmafwijkingen of neurologische afwijkingen, hetgeen ook de basis heeft gevormd voor de website Sick and Sex. Ik hoop daarin mijn deel te kunnen bijdragen en samen te kunnen werken met de ervaringsdeskundigen (adviezen tussen ouders onderling, tieners die tieners tips geven en patiënten onderling die bereid zijn elkaar tips te geven over zaken die ze in verschillende fases in hun leven tegen zijn gekomen).
Zo zijn we ook bezig met de voorbereidingen voor een buddyapp, tezamen met het Buddyhuis, waarbij je via de app 1 op 1 contact kunt vinden met een gelijkgestemde. Iets waarin ik heel erg geloof en meerwaarde van zin zie: het uitwisselen van informatie tussen peers.